Загадочная шкатулка герцога де Блакаса (Ткаченко-Гильдебрандт) - страница 216

(284) “Credit quod ydolum nil sit aliud nisi diabolus infernalis” (Doc. in, t. 2, p. 462).

(285) “Adorant Luciferum et credunt eum esse Dei fratrem injuriose de coelo detrusum” (Annales noves, 582, fragm. в продолжение Пилихдорфа).

(286) Moneta, 3, Eckbert, 899.

(287) Psellus, IV; Schmidt, t. 1, p. 138.

(288) Nicetas, Chron. Thes. Orthod. Fidei, 572.

(289) Schmidt, p. 138.

(290) Annales noves, 581.

(291) Монография, часть первая, о богомилах.

(292) “Patrem quidem ipsum lucem incolere credimus summam ac principalem quaem Paulus alias inaccessibilem vocat, etc.” (St Aug., cont. Faust., lib. 20, c. 2).

(293) “Beatus et solus potens, Rex Regum, et Dominus Dominantium. -Oui solus habet immortalitatem et lucem inhabetat inaccessibilem; quern null us hominum vidit, sed nec videre potest; cui honor et imperium sempinternum” (Paul ad Timoth., I, с. IV, v. 15, 16).

(294) “Sergius Christi osor, etc., Dei Filium conculcavit, etc.” (Petri Siculi Historia de Manichaeis. В Pat, anno Christi 845, p. 759).

(295) “Crucem ex ligno confectam perfringunt, aut conculcant et abjiciunt” (Panopliae Euthym., Monach. Zigabeni, titulus IX, adv. Manetem et Manichaeos. B. Pat/, 1.19, p. 205).

(296) “Gerard de Passage noluit conculcare nisi pedem crucis, propter ejus reverentiam” (Doc. in., 1.1, p. 215).

(297) Raymond de Vassiniac calcavit dictum mantellum, sed non crucem (id., ib., p. 234).

(298) Jacob de Troyes ter conculavit crucem super pedes Crucifixi (Id., ib., p. 254).

(299) Dorn Vaissette, t. Ill, preuves, № 224, p. 387.

“Albigenses matrimonium meretricium esse reputabant” (Pierre de Cernay, t. 5, p. 554, Franc. Script. Hist.)

“Cathari nullum credunt in conjugio salvari posse” (Bonacartus, apud Spicil. d’Achery, p. 208).

(300) Μ. Mignet, loc. jam. cit.

(301) “Receptor focit vovere et jurare castitatem, obedientiam, et quod viveret sine proprio, et insuper quod esset servus esclavus Templi, etc.” (Doc. in., 1.1, p. 242).

(302) Желательно, чтобы читатель припомнил фрагмент из Святого Августина, уже мной приводившийся в этом произведении в другом месте: “Perversa lex jubet ut Deus eorum turpi lapsu potius effundatur quam crudeli nexu vinciatur”. И немного поразмыслив, поймешь злую сущность доктрины, позволявшей в посвящениях постыдные мерзости. Чтобы объяснить данное тамплиерам позволение промискуитета, историки приводили всякие основания, за исключением, как представляется, найденного мной в их манихействе. “Причины этих пороков, — считает Пьер Дюфур (История проституции у всех народов мира, т. 4, стр. 64), — раскрываются в долгом пребывании тамплиеров на Востоке, где противоестественные пороки почти привычны на местном уровне и где боязнь проказы, зла горящих и различных кожных или органических заболеваний была всегда связана с торговлей женщинами. Тамплиеры из страха оказаться прокаженными или заразиться слоновьей болезнью оскверняли свои души и тела, принимая и одобряя самую постыдную из всякого вида проституции”.