Посеял дедка репку; пошел репку рвать, захватился за репку: тянет-потянет, вытянуть не может! Со́звал дедка бабку; бабка за дедку, дедка за репку, тянут-потянут, вытянуть не можут! Пришла внучка; внучка за бабку, бабка за дедку, дедка за репку, тянут-потянут, вытянуть не можут! Пришла сучка; сучка за внучку, внучка за бабку, бабка за дедку, дедка за репку, тянут-потянут, вытянуть не можут! Пришла но́га (?). Но́га за сучку, сучка за внучку, внучка за бабку, бабка за дедку, дедка за репку, тянут-потянут, вытянуть не можут!
Пришла дру́га но́га; дру́га но́га за но́гу, но́га за сучку, сучка за внучку, внучка за бабку, бабка за дедку, дедка за репку, тянут-потянут, вытянуть не можут! (и так далее до пятой но́ги). Пришла пя́та но́га. Пять ног за четыре, четыре но́ги за три, три но́ги за две, две но́ги за но́гу, но́га за сучку, сучка за внучку, внучка за бабку, бабка за дедку, дедка за репку, тянут-потянут: вытянули репку!
Вздумал гриб, разгадал боровик; под дубочком сидючи, на все грибы глядючи, стал приказывать: «Приходите вы, белянки, ко мне на войну». Отказалися белянки: «Мы грибовые дворянки, не идем на войну». – «Приходите, рыжики́, ко мне на войну». «Отказались рыжики́: «Мы богатые мужики, неповинны на войну идти». – «Приходите вы, волнушки, ко мне на войну». Отказалися волнушки: «Мы господские стряпушки, не идем на войну» – «Приходите вы, опенки, ко мне на войну». Отказалися опенки: «У нас ноги очень тонки, мы нейдем на войну». – «Приходите, грузди, ко мне на войну». – «Мы, грузди, – ребятушки дружны, пойдем на войну!»
Это было, как царь-горох воевал с грибами.
Ишоў раз сабе адзін чалавек и судосіў[1] на дарозі Со́ўнычко, Мароз і Вецер. Ото-ж-то спатка́ушисе[2] з імі, сказаў вуон ім «пахвалёны»[3]. – «Каму́ вўон адда́ў пахвалёны?» Со́ўнычко сабе кажа – што мне, коб я не пякло; а Мароз себе кажэ, што мне, а не табе, бо вуон цябе́ не так боіце, як мяне. «Ото-ж-бо лжэце! Непра́ўда! – ка́жэ нарэсці[4] Вецер: – Той чалавек аддаў похвалёны не вам, а мне».
Пачали́ між сабою аж спераціся[5], сварыціся[6] й оно́што[7] за чубы не пабраліся…
«Ну, калі ж так, то спыта́ймося[8] яго, каму́ вуон адда́ў пахвалёны – мне чі вам?» Даганілі таго чалавека, спыталі; аж вуон сказаў: «Ветреві». – «А што, бач[9], не каза́ў[10] я – што мне!» – «Пастуо́й же ты! Я цябе́ ра́кару спяку![11] – кажа Сло́нцэ. – Покеміш ты мяне»[12]. Ажно Вецер кажа: «Не буось, не спячэ; я буду веяці і охоладжаць яго». – «Так я ж цябе, гіцлю[13], заморожу!» – кажа Мароз. «Не лякайсе[