Ак күгәрчен. Шагыйрь Расих Ханнанов истәлегенә (Ханнанов, Ханнанова) - страница 8

Була алмам микән…

Сине эзләп иркәм, бу дөньяда

Кошлар белән оча сәламем.

Сәламнәрем барып җитәр кебек

Бар җиренә бик зур галәмнең.

Искән җилләр аша җибәрәм мин

Кайнар хисләр тулы сөюемне

Белсәң иде, иркәм, сине сагынып

Айлар, еллар буе көюемне…

Йолдызларга эйтәм сөюемне —

Бәлки, алар сиңа җиткерер?

Сөю белән тулган сәләмеңне

Бәлки, алар миңа китерер?

Ерактамы икән гүзәлем?

Ялгызлыкка ничек түзәрмен!

Мин баребер сине эзләрмен,

Алларыңа чәчәк тезәрмен.

Бәхет икән якын дуслар булу,

Алар булгач рәхәт, күңелле.

Кыен чакта хәл дә белә алар,

Күтәрә дә белә күңелне.

Замананың ыгы-зыгысында,

Мәшәкатләр ерып яшибез.

Шул юлларны узган вакытларда

Дусларыбыз белән көчле без.

Рәхмәт әйтәм якын дуслар сезгә,

Сау-сәламәт, имин булыгыз!

Очрашулар үзе гомер бит ул,

Ешрак төшсен безгә юлыгыз.

Йөрәк үзе сайлап ала диләр

Җан дусларын гомер юлында.

Мин дә горурланып әйтә алам

Чын дусларым сезнең турында.

Ямьле җәй урталарында

Кызарып пешә җиләк.

Җиләк кенә чакларыбыз,

Түгелмәсен пар чиләк.

Кушымта:

Тау башында пар җиләк,

Җиләкле безнең төбәк.

Дөньяның бар ямен тоеп

Парлашып яшәү кирәк.

Җәйне күрми йөрмә әле,

Җиләкләргә йөре әле.

Чәчәкле җәй үтеп китәр,

Җәйнең тәмен бел әле.

Тау башында пар җиләк,

Җиләкле безнең төбәк.

Дөньяның бар ямен тоеп

Парлашып яшәү кирәк.

Язның күзләре ниндиме? —

Тал бөреләре төсле.

Таллардан күзне алалмыйм, —

Мөлдерәмә бөресе.

Язның күзләре ниндиме?

Ташкын суныкы төсле.

Үзе тирән, үзе кайнар,

Ә үзе шаян, хисле!

Язның күзләре ниндиме?

Хас синең үзең төсле.

Керфек очларыңа тамам

Кояшлы яңгыр төсле.

Кар кунган якаларыңа,

Кар кунган иңнәреңә.

Теләгем шул: насип бул син

Бары үз тиңнәреңә.

Кар кунган синең башлыкка,

Һәм чигә чәчләреңә.

Гашыйк булдым мин шул чакта

Керфегең бәсләренә.

Кар кызы булып киләсең

Минем каршыларыма.

Дәва булыр микән бу кар

Йөрәк ярсуларына.

Карны эретер идем мин,

Кочакка керсәң әгәр…

Кояш чыкты – эретер инде,

Күк йөзе дә зәп-зәңгәр.

Кайда минем яшьлегем,

Эзләрен бит югалттым,

Сине эзләп, яшьлегем,

Сагыш-моңга уралдым.

Юксындыра күп еллар,

Айлы кичтәге моңнар,

Үтсәм дә мин күп юллар,

Гармун күңелдә чыңлар.

Гармунда серле тавыш,

Сөйли тора үз хәлен,

Таратып ачы сагыш,

Әрнетеп йөрәк зарын.

Тәүге гомерем башы,

Еракларга юл алды,

Кайда яшьлегем юллары,

Сезне язмыш югалтты?

Әйтче сердәшем, гармун,

Кайда минем яшьлегем?

Еллар аша синең көйдә,

Гомер кичерә моң-зарым.

Ак күгәрчен бакчамда,

Оясы кар басмамда,

Гөрли таңнар атканда,

Сагыш-мөңга батканда.

Кушымта:

Ак күгәрчен ак карда,

Гөр-гөр килә бакчамда,

Пар иясе һәр җанда,